Het vrolijke penseeltje
MENU
MENU
Blog
Blog
Volg hier mijn schminkavonturen.
Workshops volgen
| Posted on 20 May, 2019 at 10:10 |
comments ()
|
Om mij te blijven ontwikkelen, volg ik verschillende workshops. En wat is dat gezellig. Zo leer je nog meer technieken. En je leert nog meer gezellige mensen kennen.
Je bent nooit te oud om te leren. Ja, het kost geld en tijd. Maar het is het investeren waard. En gezelligheid kent geen tijd.
Zo heb ik laatst weer een superleuke dag en avond gehad bij Facepaintstuff. Daar was een bekende schminkster aanwezig: Kirsten Ollson. Tussendoor een heerlijke maaltijd genuttigd die gemaakt was door Jon haar man. Want een verwennerij.
En dezelfde week heb ik een workshop onestroke gedaan bij Yvonne Zonnenberg. Het was privé, want ik was uiteindelijk de enigste. Maar wat was het gezellig. Zij had nieuwe penselen ontvangen waar je hele fijne dunnen lijntjes mee kan zetten van het merk Cameleon. Wat een mooie penselen. Daar kun je hele mooie hennawerkjes van schmink of skin-polish mee maken.
Inmiddels heb ik behoorlijk wat workshops gevolgd. O.a. Bij Schminkkoppies had ik de blingbling cursus gedaan. Wat is nou weer bling-bling. Nou dat zijn gezichtsjuwelen gemaakt van steentjes (gems) en tulip (textielverf). Deze gezichtsjuwelen worden op het gezicht geplakt met een huidvriendelijke lijm. En ze zijn zo leuk. En leuk om te maken 
Mijn volgende workshop staat al op de planning. Zo ga ik bij Chica Charming mijn visagie een boost geven, ik kan niet wachten!
Mijn volgende workshop staat al op de planning. Zo ga ik bij Chica Charming mijn visagie een boost geven, ik kan niet wachten!
aaah, alleen een heel klein dingetje
| Posted on 16 April, 2019 at 7:45 |
comments ()
|
Ik wordt niet alleen ingehuurd op kinderfeestjes, maar ook op evenementen. En wanneer ik naar mijn afspraak ga, dan zorg ik dat al mijn spullen in orde zijn. Penselen zijn schoon, fris handdoekje, genoeg billendoekjes enz enz.
Ik zorg dat ik ongeveer een half uur tot een kwartiertje eerder aanwezig ben om mijn spullen netjes neer te zetten zodat ik op de afgesproken tijd kan beginnen. Vaak als ik klaar ben voor de afgesproken tijd begin ik en soms ook niet. Dan moet ik nog even wat afhandelen op de mobiel, of geniet ik nog even van mijn kopje koffie die ik heb gekregen.
Maar als ik eenmaal aan de slag ga, dan ga ik ervoor. Ik probeer elk kindje zoveel mogelijk aandacht te geven, en toch snel te zijn want er staat vaak een behoorlijke rij.
Ondertussen kijk ik vanuit mijn ooghoek of de rij goed gaat, dat iedereen netjes aansluit, want soms gaat er wel eens wat mis. En dan heb ik het niet over de kindjes, maar de mama's... Ehh, ja echt... 
Geen probleem, want problemen zijn er om opgelost te worden. De kindjes hebben oneindig veel geduld om op hun beurt te wachten, dat vind ik echt super knap.
Dan komt er een moment dan ik moet stoppen en inschat hoeveel tijd ik nog nodig heb om de kindjes te schminken die er nog zitten. Die krijgen dan een stipje of cijfer op hun hand en vraag de ouders of zij een oogje in het zeil willen houden dat er niemand meer aansluit. Voor mij is tijd, helaas echt tijd. Want als ik niet goed mijn grens aangeef sta ik na een half uur nog te schminken, en dat wordt niet door betaald.
Lastig, erg lastig soms. Want een enkele keer begint er een kindje te huilen, of de moeder begint te jammeren wanneer ik mijn spullen al aan het inpakken ben. Of ik echt niet nog een heel klein dingetje kan doen, of dat ze het zelf wel even met mijn spullen kan doen.
Het spijt me heel erg, maar nee, want dan moet ik de volgende ook weer doen, want die vraagt ook een heel klein dingetje, en als ik andere aan mijn schmink laat zitten dan wil de ander dat ook. Daar zijn mijn spullen te duur voor.
Ik snap echt heel goed dat het een teleurstelling is als je iets graag wilt doen en het kan niet. Maar ik ben ook maar een mens, en mijn tijd is ook kostbaar. Mijn thuisfront wacht ook op mij. Daarnaast is het ook belangrijk dat je ook weleens "nee" krijgt te incaseren. Dat hoort er een beejte bij. Maar als ik dan de moeder al weglopend hoor zeggen tegen haar huilende dochter: aaah, dat is wel heel jammer he, dat die mevrouw dat niet wil doen, dan ben ik ook teleurgesteld. Want wat ik doe is met liefde, en ik hou echt van mijn job, maar soms is nee, echt nee... sorry... Gelukkig zijn er veel ouders en kindjes met begrip!
En mischien ben je de volgende keer hopelijk de eerste 
Geen probleem, want problemen zijn er om opgelost te worden. De kindjes hebben oneindig veel geduld om op hun beurt te wachten, dat vind ik echt super knap.
Dan komt er een moment dan ik moet stoppen en inschat hoeveel tijd ik nog nodig heb om de kindjes te schminken die er nog zitten. Die krijgen dan een stipje of cijfer op hun hand en vraag de ouders of zij een oogje in het zeil willen houden dat er niemand meer aansluit. Voor mij is tijd, helaas echt tijd. Want als ik niet goed mijn grens aangeef sta ik na een half uur nog te schminken, en dat wordt niet door betaald.
Lastig, erg lastig soms. Want een enkele keer begint er een kindje te huilen, of de moeder begint te jammeren wanneer ik mijn spullen al aan het inpakken ben. Of ik echt niet nog een heel klein dingetje kan doen, of dat ze het zelf wel even met mijn spullen kan doen.
Het spijt me heel erg, maar nee, want dan moet ik de volgende ook weer doen, want die vraagt ook een heel klein dingetje, en als ik andere aan mijn schmink laat zitten dan wil de ander dat ook. Daar zijn mijn spullen te duur voor.
Ik snap echt heel goed dat het een teleurstelling is als je iets graag wilt doen en het kan niet. Maar ik ben ook maar een mens, en mijn tijd is ook kostbaar. Mijn thuisfront wacht ook op mij. Daarnaast is het ook belangrijk dat je ook weleens "nee" krijgt te incaseren. Dat hoort er een beejte bij. Maar als ik dan de moeder al weglopend hoor zeggen tegen haar huilende dochter: aaah, dat is wel heel jammer he, dat die mevrouw dat niet wil doen, dan ben ik ook teleurgesteld. Want wat ik doe is met liefde, en ik hou echt van mijn job, maar soms is nee, echt nee... sorry... Gelukkig zijn er veel ouders en kindjes met begrip!
En mischien ben je de volgende keer hopelijk de eerste
Mijn eerste schminkblog
| Posted on 10 April, 2017 at 15:55 |
comments ()
|
Welkom bij het lezen van mijn eerste schminkblog.
Ik ga vertellen over mijn voorliefde voor schilderen. Mijn opa woonde op een boot aan de rand van Amsterdam. Daar had hij een stukje land met 1 paard: Carlos. Dat was mijn vaste plekje waar ik naartoe mocht als ik erop uit wilde. Ik vond het daar heerlijk. Hij had een ook een geitje en veel kippen in de rondte lopen. En als ik dan bij mijn opa was dan kreeg ik altijd een pepermuntje.
Ik was er graag en als ik daar dan kwam dan was hij vaak aan het schilderen. Ik had nooit ergens geduld voor, maar dat was voor mij magisch. Ik kon uren kijken naar het penseel wat iets op het doek toverde. Hij had niet alleen doeken, maar ook stukjes hout deden zich goed voor als wordend schilderij. Het geluid van het schilderen klonk als muziek in mijn oren. Het penseel schraapte over het doek en waar het verf op lag lagen dotjes gedroogde verf. En dan stond mijn opa daar met een penseel in zijn mond en in zijn hand. Verf en penselen in zijn andere hand, en de geur van olieverf, terpentine, zware shag en paarden vermengde zich tot een van mijn fijnste herinneringen. En als hij dan klaar was dan ging hij in zijn zetel in de hoek, met een borreltje en een shagje en zo kletste we over het een en ander. Of hij pakte zijn gitaar en gaf een riedeltje weg. Maar ook de mondharmonica, viool en accordeon ontbraken niet aan de uurtjes die ik bij hem doorbracht.
Op latere leeftijd toen mijn opa niet meer in deze wereld was heb ik zo nu en dan ook de penselen ter hand genomen, en bedacht me altijd hoe hij dat dan zou doen. Met mijn opa al fluisterend in mijn oor schilderde ik op mijn manier. Maar door de drukte van het leven is het er verder nooit van gekomen.
Het is leuk en fijn om te zien hoe de muzikale kant van mijn opa in de aderen van mijn zoon zitten. Hij speelt ook verschillende instrumenten. De liefde voor paarden zit ook in het hart van mijn oudste dochter en de creatieve kant zie ik terug in de vingers van mijn jongste.
En nu is het heerlijk om met schmink aan de slag te gaan. Het schilderen op de snoetjes van de kindjes is zo ontzettend leuk. De blik in hun ogen als ze in de spiegel kijken is zo geweldig.
Zou mijn opa meekijken en ook zo genieten
